مریم رضایی
گذر جوانی
جــوانی چـون گـذر می کرد از مـن
بَرایـم دست تِکــان مـی داد یِکـریز
نگاهـش سَـردُ سنگیـن بودُ بـی‌روح
مثـــالِ مَـردِ بی شَــرمِ کمــی هیـــز
مرا او می سِپُـــرد بر دسـت پیــری
نبــــود آنجا کـسی گویــد که بگریز
به پیـــش آمـد وَ دسـتش را برآوَرد
چنین گفـت آن، گذر باید،به پا خیز
گــذر از روزگــــــــــارانِ جوانـــی…
مثـــال بـرگِ ســبزی کـه بـه پاییــز
شــده زردو کمــی رنـجور و خسته
و پایان می دهــد بر سبزی ات نیز
به یــک‌آن در دلـم غُــصّه رها شــد
که این حِس در وجودم بوده لبریز
جـوان بـــودم مگـر من،تا به الان؟!
نبُـــردم لــــــذّتی حتّـــی به ناچیـز
جوانــی گـر چُـنین باشد، نخواهـم
همان بِــه بگـذریم حتّـی غم انگیـز
مریم_رضایی
افرین و درود بانو رضایی… قلم تون سبز