آدم و حوّا
چُنیـن غیـظی،چنیـن جَبـری، نِقـاری
خدایــا ایــــــن همـــه ناسـازگــــاری
برای دانـه ای سیـب است و گنـدم؟
چُنانم رانـدی از جنّـــت به خـواری!
دُرست است من،شکستم عهدخودرا
نبــــود امــا سلــــوک بنــــــده داری
نپـرسیــدی ولیــکن یکــــدَم از مــن
دلیـــلم را تــو از این زشـــت کــاری
تــو در جریــانِ کُـلِّ قصّــــه بـــودی
شـــدم مســـــت از تمــنّای نگــــاری
همـــان حـوّا که خـود نامــش نهـادی
تمـــنّا کـــرد از مــن سیـــــــب… آری
مــن آن روز انتظــارم اینـچنیـن بود
کـــــه آنـــدم آبــرویــــم را بـــــداری
که چشــمت را ببــندی بر خطایـــم
چـــرا؟…ـــزیرا تو خــود پروردگاری
ولـی افســوس فـــرمان داده بـودی
برانَـنـــدم مـــرا بـــا خــــوار و زاری
نبـــود حِرمان من از مـکر شیـــطان
شـــدم مغلـــوب حـــوّای تو، بـــاری
به خشم از عرش راندی تا به فرشم
و غم ها گشـت همچون سیل جاری
تمامــاً قصــــه این بـــودش خدایــا
که سهمــم کرده همچیـــن روزگاری
مریم_رضایی
