دریای گریه

کتاب شعر دریای گریه جلد اول که اشعار محمّدحسین‌خان حشمت مهاجر که شامل اشعار آیینی می باشد که توسط مجتبی حشمت مهاجر جمع آوری و تنظیم شده و تحت نظارت کانون شاعران معاصر و نشر بید به چاپ رسیده است .
کتاب حاضر بخش اوّل از دیوان خمسۀ محمّدحسین‌خان حشمت مهاجر موسوم به «بحرالبکا» است. او در سال 1269 خورشیدی و در عصر ناصرالدّین‌شاه متولد شد. از زندگی و دوران کودکی وی اطلاعات زیادی در دسترس نیست اما طبق گفتۀ ایشان در مقدمۀ کتابش، چندین کتاب و رساله از خود به جای گذاشته است که تعدادی از آنها، هم‌اینک در موزۀ آستان قدس رضوی موجود است.
کتاب حاضر مجموعۀ اشعار آیینی در خصوص چهارده معصوم(ع) است که در قالب مثنوی و مشتمل بر 5602 بیت، سروده و تنظیم شده است. در مورد مصائب اهل بیت و امامان معصوم، اشعار فراوانی توسط شاعران بزرگ سروده شده است اما نکته‌ای که کتاب حاضر را از سایر کتب متمایز می‌کند، این است که به صورت پیوسته و منظّم، شرح زندگی و اتّفاقات مهم از ابتدای زندگی پیامبر(ص) تا امام دوازدهم شیعیان را بازگو می‌کند و علاوه بر این که یک کتاب شعر است، از جنبۀ تاریخی نیز قابل تأمّل است.
پدربزرگم بعد از نگارش کتاب خود، جهت مطالعه و تایید مطالب آن را در اختیار چند تن از علمای بزرگ و مراجع تقلید زمان خود از جمله جناب آقای آیت‌الله قمی و حجّت‌الاسلام شاهزادۀ عبدالعظیمی قرار داده که همۀ آن بزرگواران، بر درستی مطالب کتاب و انطباق آن با روایات اسلامی صحّه گذاشته‌اند. (پیوست آخر کتاب)
در تنظیم و تصحیح اشعار کتاب، از نظرهای دو شاعر جوان و خوش‌آتیه کشورمان آقایان حسین هاشمی و محمّدسینا برنده بهره گرفتم و لازم است که از این دو عزیز تشکر صمیمانه کنم. همچنین از پدربزرگ عزیز و عالی‌مقامم که چهل سال از عمر خود را در زندگی درویشی و قناعت و به دور از دنیای زور و زر و با همنشینی با وحوش و طیور، صرف سرودن این اشعار آیینی زیبا کرده و خدمتی هرچند کوچک به دین مقدّس اسلام داشته است، تشکّر فراوان دارم.

پدیدآورنده : مجتبی حشمت مهاجر
ویراستار : مجتبی حشمت مهاجر
طراح جلد : عبدالله محمدزاده سامانلو
ناشر : بید
سال و نوبت چاپ : 1401 – اول
شمارگان : 5۰۰ نسخه
شابک : 1-465-309-622-978
قیمت : 200000 تومان

نمونه اشعار :

در شهادت حضرت امام‌حسن(ع)
باز آتش زد غم و داغ حسن
بر دل و بر سینه و اندام من

سوخت جانم از جفای روزگار
هر دمی افتد ز غم بر دل شرار

چون‌که پنجاه‌ویک از هجرت گذشت
کشتی ما غرق بحر رنج گشت

از فراق و درد سلطان حجاز
باب محنت بر رخ ما گشت باز

1381
چون‌که دانستند اعدای سخیف
حق بگوید پور سلطان نظیف

داشتند اسباب‌چینی صبح و شام
تا چسان سازند ایشان را به دام

گشت مروان والی آن سرزمین
بانی قتل امام راستین

عِقد مروارید را با زهر کین
کرد راهی، سوی اسماء لعین

وعدۀ بسیار آن شوم دغا
گفت اسما را به قتل مجتبی

روزهای آخر ماه صفر
داشت روزه شهریار دادگر

موقع افطارِ میر باوفا
شیر آورد او حضور پیشوا

کرد آلوده به زهر آن شیر را
تا کُشد از زهر کین آن شیر را

قدری آشامید میر بامرام
زهر آنگه شد مؤثّر در امام

با چنان وضعی خدیو پاکزاد
گفت بر اسما که: «ای کافرنژاد!

 

روز عاشورا و شهادت امام‌حسین(ع)

چو شد روزِ ده از ماهِ محرّم
فلک بگشاد باب کینه و غم

به گیتی رستخیزی گشت برپا
چنان که شور محشر شد هویدا

5261
چو خلق آن روز را عاشور خوانند
فزون از شور روز حشر دانند

در عاشورا چو دلبند پیمبر
گذشت از خویش و فرزند و برادر

لوای عشق حق در کربلا زد
که طعنه عشق وی بر انبیا زد

سپس مجلس به دشت کین بیاراست
نشست و گفت: «جانبازیم و برخواست»

به بزم عشق یزدان باده نوشید
وز آن باده به یاران جرعه بخشید

از آن باده چو یاران مست گشتند
عدم بودند و آخر هست گشتند

ز آفاق جهان و ملک جاوید
به عهد خسرو دین بسته امّید

چنان در عشق یزدان راه جُستند
که دست از جان و ملک و مال شستند

مقدّم آن یکی بر دیگری بود
که جان بازد به راه عشق معبود

قدم بر عرصۀ میدان نهادند
ز عشق پاک حق از پا فتادند

5271
ز جان قربی بر جانان گرفتند
جهان رفت و جنان آسان گرفتند

مقام عشق یزدان کربلا
بود
که مخصوص خدیو اولیا بود

جوانی داد چون شهزاده اکبر
ز سرتاپا شبیه جدّ مهتر

رخ مهرش نهان گردید در میغ
به دشت کین سرش بشکافت از تیغ

اباالفضل آن امیر کشور جود
که بر آل پیمبر چون قمر بود

به پیمان برادر دست‌ها باخت
ز دستان دستگه در آن جهان ساخت

فراقش زد شرر بر جان عالم
ز غم شد خم قد سلطان عالم

علیِ اصغر خود بُرد میدان
به دشمن گفت شه با چشم گریان

که: «ای جیش یزید زشت‌بنیاد!
ز طفلم تا فلک شد از عطش داد

لبش خشک و ز شیر مام مأیوس
ز احوالش به دل دارم بس افسوس