سمیه امینی راد
ای سکوت بالنده
ای سکوت بالنده!
که در اتاق های سرم خیز برمی‌داری
به قدر کفایت از انعکاس تو
به آینه های خانه سرایت داده ام
اکنون
پاکیزه می کنم انعکاس خودم را
در سلول
سلول
سلول های سرم
در این خانه‌ی سرریز از جنون
آینه می شکنم
که بشکنم خودم را
تا سکوت در تاریکی، نور بردارد
عبور کند از تنم
من آن سکوتِ بعد از مرگم
رسوب کرده در اجزاء اشیا
در پوست خانه اندوهگینم
اندوه سکوتی
که بعد مرگ هر جانداری طنین می افکند
در تنهاییِ تن های این اتاق
عابران سرم از تیمارستان برگشته اند!
صورتت را در خیال لمس می کنم/ مال خودت نیست/صورت کس دیگری است که شکل صورت مرا گرفته است
ما به سکوتی دسته جمعی
که ابعاد غمگینش
در درزها و کاشی ها
پنهان است
ما همزمان به چیزهای یکسانی فکر می کنیم
ما جزئیات را نمی توانیم به خاطر بیاوریم
احساسات
خاطرات
در خلا فرو رفته ایم
من، مِن های عابران دیگری بودم
که گنجشک کوچک شان را
به آوازهای احمقانه
فروخته بودند
من، اوهای دیگری بودم
مِنهای های های خودم
از اتاقی به اتاق دیگر
خیز بر می داشتم
چنان لال!
که سکوت های انسانی بیشماری به تن داشتم
دردهای تازه ای در تیمارستان سرم می پیچید
روی هر درد انگشت می گذاشتم
که سکوت نریزد
مثل یک بیماری صعب العلاج آبستنِ حس پس از وقوع مرگ
دهان بسته ی دسته جمعی عابران دیگری بودم
آیا در تلاطم این خانه
آن صدای سکوت در تراکم مرگ
دوباره خیز بر می دارد؟
آیا در احاطه این سکوت
کلمات
در گلو رسوب می کنند؟
#سمیه_امینی_راد
سمیه امینی راد
سمیه امینی راد متولد سال ۶۱، شاعر و نویسنده و نقاش مجموعه شعر روزهای مصرف شده نشر عقربه مجموعه شعر جمعیتی از استخوان نشر هرمز( برگزاری جشن شعر هرمز) دبیر بخش نگاه زنانه مجله هنر و جامعه
