سپید

مرا می خواندانگار کسی

درست همینجا

کُنجِ خاکروبه ی ذهنم

باصدایی رنگ پریده

و نوایی شکسته به سبک نستعلیق!

که بر درخت تخیل ام آویزان

وسُرمی خورد از گریه هایم

شبنم سکوتم را می پاشدبر سطری سیاه ؛

وستاره ای ژنده پوش

دَف می زند،برای بارآوری کلماتم

دهان پابه ماه م اِسم تو را زاییده و فریاد می زند؛

بیداریِ بی دریچه ای پیراهنش را بر تن چشم هایم کرده

وچنگ میزند هوا را؛

هراس دارم از این تاریکی

از این وهمی که بر پیشانیِ زبانم سجده کرده

ودانه های خیالت را می جَوَد!

تسخیر کن بومِ شب هایم را؛

از دست هایت بنویس ؛

برای خواندنش سوادِعشق می آموزم

فاطمه شایگان

___________

هیراب

فاطمه شایگان،شاعر ،نویسنده ،دکلماتور،رشته ی تحصیلی ادبیات و علوم انسانی ؛کتاب های چاپ شده مجموعه مشترک آوای ملکوت و خیابان خیال