مرا به شب های دور ببر
به فانوس های روشن
به روزهای آبی و آفتابی
به موهای سیاه
به چشم های کنجکاو
به شیطنت های بی خیال
مرا به باغ ببر
به درخت
به سیب کالی که جای دندان حوا برآن مانده است
مرا ببر و برو
من با سپیدارها ی کوچه تنهایی
با مرغ های دریایی
با سگ های ولگرد هدایت
با انتری که لوطیش مرد
به مدرسه باز خواهم گشت
تا دعای صبح گاهی را
با اشاره‌ی ناظم بخوانم
روی نیمکت های رنگ و رو رفته
شعار بنویسم
و گاهی به یاد نازی
.. (فقط برای خودم)
شاعری فاشیست باشم
گوشم به زنگ تعطیلی واکنش های روشنفکرانه ای دارد
حتا خانم معلم ادبیات فارسی می داند
من با جلال سه تار می زنم
با فروغ سیگار می کشم
با چه گوارا می شوم
ولی مدیر مدرسه نمی داند
مدیر هیچ نمی داند
حتا فکر می کند غلامحسین ساعدی
شوهر آهو خانم است
یوشیج را فرانسوی می خواند
یک بار من
بخاطر نوشتن انشای فایده گاو
از تحصیل محروم شدم
و هرگز نفهمیدم
..مگر گاو مش حسن شیر نمی داد
باید به استقبال شاه می رفتیم
چه درخت هایی بودند که تا دیروز نبودند
به نازی گفتم فرار کنیم و به پس کوچه ها زدیم
چه قدم های مبارکی دارد
کوچه های تنگ و ترش و خلوت و پاییدن ها و بوسیدن ها و…
..کاش هرروز شاه بیاید
..این را نازی گفت
و خندیدیم
نمی شود فکر نکرد
نمی شود پذیرفت
از آن گاه تا اکنون
چقدر ناله
چقدر آآآآه
انگار یکی برای شوخی عقربه های ساعت بیگ بن را با تمام قوا می چرخاند
طلوع غروب
صبح شب
دردردردردردردردردردردردردرد
می گفت برای نان شعر کافی نیست
هنر پوچ است
نگاه کن باید بیل بزنی
عرق بریزی
مگر تو شاملو هستی
که پول پارو کنی
یا آن های دیگر…
قاآنی را نبین
مسعود سعد، ابن یمین
از گرسنگی مردند
چشم هایش خمار بود
واستکان هایش خالی
صدای جنگ را نمی شنید
اتاق های گاز
اردوگاه های نازی
داروی درمان گال
بوی سوختگی از تل زعتر می آید
از بلندی های جولان
آفریقا شاخ درآورده
مگر این همه گرسنه فرق بوی کباب و داغ الاغ را نمی دانند
به من چه مربوط است
اصلن ما هنوز در بهشتیم
کسی جنایتی نکرده
کسی سیبی نخورده
همین خودِخودمن
بهشت را فروختم
تابا نازی در پس کوچه های بوشهر شعار ضد فاشیستی بدهم
همین خود من
نه نازی را فراموش کرده ام و نمی کنم
وهرگز درمن زنی پیر با عصامجسم نمی شود
دخترکی که برای گشتاپوی درونم
لعبتی بود
که دیگر نیست
“
