محمدعلی میرقاسمی

محمدعلی میرقاسمی

با توام با تو

فصل نهم‌

روزی از روزها در‌ همان محیطی خواهی ایستاد که امروز در خیال خود به مانند رویا باور داری ! ساختار جهان هستی بسته به رویکرد روان و ذهن تو دارد ! تنها دلیل برای باروری باورهای انسان ، روان ، ذهن ، ایمان و اطمینان خاطر به ساختار خیال است ، این خیال است که جهان هستی را در تسخیر خود دارد !

لحظات دلنشین بی مانند ، تکرار دوباره نخواهد داشت ، دلیل دلشادی یکدیگر باید بود ، تار و پود وجود بشر عشق است ‌.

بسیاری از ما انسان ها یک تشریح روشن از زاد و بود خود داریم ، تشریح روشنی که در آن گاهی در کنار شادی و دلشادی ، تلخی ، دلمردگی و نا امیدی نمایان است ، اما آیا انسان به تنهایی باید برای بهبود خود در این حالت ها ، تلاش کند ؟ یا اینکه نیازمند به همراه یا همراهی فرد دیگری دارد ؟

خیلی از این افراد ، این فرد دیگر در کنار خود را ، برای خود دست و پاگیر می دانند ! ولی در حقیقت انسان نمی تواند فقط و فقط تنهایی را برای خود نوعی رهایی بداند ‌‌.

ما نیازمند به همکاری ، همدلی و یکدلی هم داریم ، نیازمند به مهرورزی داریم ، به اینکه با فردی گفتگو کنیم ، فردی که درک مطلوبی از ساختار شخصیت ، رفتار ، رویکرد و گفتار ما داشته باشد ، فردی که به وقت اندوه ، سختی و نا امیدی ،  پناه ما باشد ، فردی که با کلام خود شادی ، امید و نوید بهبودی باشد .

عشق می تواند پنجره ای رو به راهی باشد ، عشق می تواند سختی ها را بهبود ببخشد ، عشق می تواند با حضور خود در زندگی انسان ، پدید آورنده ی شور و شادمانی باشد .

بسیار زیباست وقتی فردی چشم انتظار ما باشد ، یا اینکه گاه و بی گاه ما را در خیال خود واکاوی کند ، با ما گفتگو کند و با تشویق خود دلیل پیشرفت ما باشد ، خواستار ما باشد ، خواستار او باشیم .

عشق سرایشگر زیبایی هاست ! عاشق درک مطلوبی نسبت به زشتی ندارد ، برای انسانی را که خریدار عشق است ، زشت و زیبا بی معناست ، عاشق کاه را کوه می پندارد و کوه را کاه ! عاشق به مانند پرنده در هر زمان که بخواهد آسمان را سیر می کند ! عاشق ، شکوه کهکشان ها را در خود دارد ! عاشق ، سر از پا نمی شناسد ! عشق ، بخش پنهان درون انسان را آشکار می کند ! انسانی را که خریدار عشق است ، سرایشگر زیبایی هاست ، تراوشات عاشقانه در او پدیدار می شود !

با وجود یک چنین شرایطی چرا نباید خریدار عشق بود ؟! عشق توانمندی انسان نسبت به هر کاری را ، هزار چندان می کند ! این عشق است که جهان را از نو بنا می کند ! عشق یعنی رویش باورهای نوین ، عشق یعنی پالایش و دوریز باورهای کهنه .

در فصل های قبل اشاره داشتم به اینکه زندگی یک فرصت برای هر انسان است ، اما حالا می گویم عشق هم به مانند زندگی یک فرصت برای ما انسان هاست ، چرا باید این فرصت را نادیده بگیریم ؟! چرا نباید عاشق باشیم ؟! در یک چنین شرایطی که انسان ها لبخند را از یکدیگر دریغ می کنند ، چرا نباید به لبخند فردی در کنار خود دلشاد باشیم ؟! یا به مانند قناری ، هم کلام یکدیگر باشیم ؟! ما با در کنار هم بودن می توانیم دردهایمان را تسکین ببخشیم !

وقتی عشق را نادیده می گیریم در حقیقت یک روی زندگی را پذیرفته ایم ، روی بی روی زندگی ،‌ رویی را که می تواند دلیل واپسگرایی و ایستای انسان باشد ، اما روی دیگر زندگی با وجود عشق ، پدیدار می شود ، رویی را که می تواند پایدار باشد ! ماندگار باشد ! انسان با وجود عشق ،‌ جاری بودن را در خود جانی دوباره می بخشد ، انسان با وجود عشق ، تکرار جهان را طوری دیگر می بیند که گویی هر بار رنگ و بوی تازگی دارد ! اما در نبود عشق ، جهان در نظر انسان ، تاریک و بی رنگ است !

( سرمشق انسان ، تکرار هزار بار عشق است ، تنها راه رستگاری انسان و رهایی از بند بند نظام هستی ، نیستی است ، عشق ، نیستی را جانی دوباره بخشیده ، هستی پدیدار می شود )

بهتر نیست بوم زندگی یا زیست بوم زندگی انسان به رنگ عشق باشد ؟ رنگ گرم عشق ؟ گریز از عشق ، گریز از پرده های پنهان زندگی یا تصاویر ناروشن جهان است ، شیرینی عشق شیرین چه کوهکن فرهادی پدید آورد ! عشق بیژن و منیژه ! عشق لیلی و مجنون ! عشق ویس و رامین !

چرا از عشق گریزانیم ؟! عشق انسان به انسان ؟! عشق انسان به هستی ؟! همه ی ما خود زاده ی عشقیم ، دو انسانی که به یکدیگر دل باختند و عشق به اینکه ما خود دلیل حضور دیگری در این ساختار هستی باشیم ،  که این فرد دیگر ماییم ! من …! تو …! ‌

با روی گشاده و قلبی توام با ایمان و اطمینان برای میزبانی از عشق ، تمام تن را رها کنیم ،‌ آرام آرام ، عشق ، خود میهمان ما خواهد گشت .

انسان و هستی

در اینکه انسان باید عاشق باشد تردیدی نباید داشت ، عشق انسان نسبت به هستی ، صلح و دوستی را به همراه دارد ، صلح به معنای واقعی ! دوستی به معنای واقعی !

در حقیقت هر فردی از عشق توصیف یا تفسیر متفاوت دارد .

عشق در دیگر موجودات هم به روشنی مشهود است ، بهتر است بگوییم ساختار جهان هستی بر مبنای عشق است ! عشق در هر مورد برای انسان شادی آفرین است ، عشق انسان به کتاب ، دانایی را به همراه دارد ، عشق انسان به معرفت ، شخصیت را به همراه دارد ، عشق انسان به فرزند ، مهرورزی را به همراه دارد ، عشق انسان به انسان ، صلح و دوستی را به همراه دارد ، عشق انسان به آوا‌ ، نواختن را به همراه دارد ، عشق انسان به واکاوی و پردازش چرا چنین ، چرا چنان هستی ، فلسفه را به همراه دارد یا …

حالا اگر میان این مواردی را که تشریح کردم ، انسان ، عاشق نباشد ،‌ مایل باشد ، یعنی مایل به کاری باشد ، خود خواهی در هر مورد نمایان خواهد گشت ! خود خواهی به این معنا که من هر چه را که خواهانم ! ولی در حقیقت یک بخش عشق ، گذشت است ، تمایلات انسانی بدون در نظر داشتن عشق در هر مورد ، از کیفیت رویکرد می کاهد .

هستی ، انسان را در خود دارد ، تکرار می کنم ، هستی ، انسان را در خود دارد ، اما … اما … انسان با عشق می تواند هستی را در خود داشته باشد .

واژه های عاشقانه جادو می کنند ! برای برقراری ارتباط با پیرامون دوستان و دیگران از واژه هایی کمک بگیرید که از عشق لبریز باشد .

عشق انسان به انسان ، عشق انسان به هستی ، عشق انسان به زیستن ، ریشه ی کشتار ، کینه و نفرت را در زمین می خشکاند .

( سرشت نیک با تلاش خود جهان را بهشت می سازد ، دوزخ را باور ندارد ، دادار مهر از دیدگاه او زایشگر طراوت و دلشادی ، عشق ، مهرورزی ، صبوری ، بردباری و گذشت است )

بی تردید ترانه ای را که امروز کودک از ما فرا می گیرد ، شمیم سرایش ترانه ی کودکان فردا خواهد بود ، انتخاب ترانه ، صلح یا جنگ ؟ روشنایی یا تاریکی ؟ سیاه یا سپید ؟ در کانون زندگی ، زمین سبز ، ذهن روشن ، عشق و امید باید مبنای پوشش بخشیدن افکار و باورهای جهان فردا باشد .

با توام با تو

این جهان سویی ندارد !

این جهان سویی ندارد !

اندک سوی این جهان هم

به چراغی جان سوز است !

و شور و شوق شاپرکان دلسوخته

که ماییم

برخیز ، برخیز

ماه باشی ، ماهی باشی

وقتی چشمان کوچک به بزرگی ات

تردید دارند !

کوره راهی بجوی

به هیچ آبادی

به کنج کلبه ی حزن و اندوه و انزوا

و به همسایگی تمشک های وحشی

که اشک هاشان دهانه ی خم را

بهتر از زادگاه مادریشان

جنگل ققنوس می شناسند

و به همسایگی نیلوفر آبی

با گل های صورتی

نشسته بر گیسوان صاف برکه ی آرام

تصویر ، تنهایی ، ترانه

هر چهره ای کز زبان قلم

بر صفحه ی گستره ی بوم می نشیند

چونان طفلی گریان از سرزمین باکره گی توست

کوچکتر از آنم که بزرگی نامت را

بر زبان خشک چروکینم جاری سازم‌

با توام با تو

آ …

آ …

آکنده از ترنم بهار

در این شب شرم آور

یک روز می رسد از راه

خورشید

این شاهد حقیقت تاریخ

برخیز

برخیز .

محمدعلی میرقاسمی

محمدعلی میرقاسمی

محمدعلی میرقاسمی زادروز : 10 / 12 / 2538 زادگاه : هیرکان شاعر ، نویسنده ،‌ پژوهشگر علوم‌ اجتماعی ( فلسفه ، جامعه شناسی ، روان شناسی ) دانش آموخته ی بهداشت و درمان ، کارشناسی روان شناسی ، کارشناسی ارشد روان شناسی شخصیت ، عضو انجمن روان شناسی ( APA ) ( USA ) عضو خانه ی فرهنگ های جهان ، هامبورگ ( Germany )‌ عضو کانون شاعران معاصر ( Iran ) که در مدت عمر خود چهل و سه زمستان را شاهد بودم و بیست سه سال است که به طور یکپارچه می نویسم . از عمده کارهای نوشتاری من مجموعه ی اشعارم است که به طور پراکنده در نشریات متفاوت در ( Iran ) و هامبورگ ( Germany ) منتشر گردیده است و اینکه هشت سال قبل پروژه ی اقتصاد ، بازرگانی ، توسعه ی روستایی را تدوین ، تشریح و مکتوب کردم که در روزنامه ی مربوط منتشر گردید ، دیگر کارهای من ده پروژه ی روان شناختی انگیزشی است که در ماهنامه ی (‌ چاپار ) هامبورگ ( Germany ) مربوط به خانه ی فرهنگ های جهان در طول سه سال با همکاری ، همدلی ، یکدلی مدیر نیکو سرشت این ماهنامه انتشار یافت .