محسن زیدعلی
مرا ببخش
مرا به پاسِ غزل های عاشقانه ببخش
شکسته قایقِ دریای بی کرانه ! ببخش
همیشه سلطه ی طوفان گناهِ باران نیست
به قطره قطره ی بارانِ بی بهانه ببخش
به آن پرنده ی بی آشیانه از سرِ عشق
اگر به کنجِ قفس داری آب و دانه ببخش
بیا بهارِ شکفتن به باغِ خاطرِ ما
به شاخه های درختانمان جوانه ببخش
از آسمانِ امیدت اگر مبالغه نیست
کمی طلوع خودت را به روی خانه ببخش
هنوز دفترِ شعرم در انتظارِ غم است
اگر نمی شود این واژه ها ترانه ببخش
قسم به موی پریشان شکسته آینه ام
به سر نمی زنم امروز بی تو شانه، ببخش