بعدها یاد من از ذهن کبوتر می رود
میل پرواز از بیان حوصله سر می رود
بعد ها مستی خراباتی، خرابات مرا
ساغری می گیرد و تا هفت پیکر می رود
یک درنگ اندک حتا در بساط عمر نیست
روزها می آید و شب ها مکرر می رود
عشق را از جان جدا کردم، جدا اما نشد
آتشی از خاک ما تا روز محشر می رود
بت شکن آبستن بت های دیگر می شود
میل ابراهیم و سارا سوی هاجر می رود
از دریغا گفتن شاعر کتابی شد ولی،
برگ های کهنه از شیرازه ها در می رود
باغ بی برگی که از نسل زمستان خسته است
با امید رویش باران به بستر می رود
تا نهان ماند چه آمد بر دوروز زندگی
وعظ ها بسیار بر بالای منبر می رود
هیچ جز تکرار، جز تکرار، جز تکرار نیست
اینقدر ویرانگی در ذات جوهر می رود!
بعد ها هرگاه تاول می زند لب های شعر
شاعری در خاک وخون غلطیده پرپر می رود
بعدها وقتی نوای شروه با نی می رسد
اشک، عریان از دوچشم سنگ مرمر می رود
عباس جفره
