مریم رضایی
حسادت
من به گوشــی،دکمه ی پیـراهنت حتّی به سیـگار
هیـچ می دانی حسادت می کنـم بی حـدّو بسیـار
هرچــه باشـد پیـشِ تو، نزدیــکِ تو، یا تـو کنـارش
مثــلِ میـزو کاغـذو هم صحـبت‌و گاهـی به دیـوار
تا بــه جایَـش تکیــه گاهِ خستـگی های تـو باشــم
قـــدِ حتّــی لحــظه ای آسایشَـــت، از کارِ دشـــوار
وَهــمِ من از خلوتـت با هر نــخِ سیــگار، هیهـــات
جان به لـب مـی آرَدَم تا کـام می گیــری تو هربـار
حکــمِ حبـسِ تا ابـد می خواهـد ایـن دل تا بمانـم
مثــلِ گوشــی بیــنِ دســتان تـو تا آخــــر گرفتــار
کــاش جایِ دکــمه ی پیــراهنـت بـودم کـه شایــد
لایــقِ لطــف‌و نــوازش های تــو باشــم به تکــرار
مبـتلا گشــتم،خریـــدم دردِ عشــقت را بـه جانــم
تا طبیـــبِ دردِ مــن باشی تووُ من هم چو بیــمار
بــاوَرت شـایـد نبـاشـد یـا نیـــــایـد در ضمیــــرت
من حسادت می کنم چون کودکی بی منطق و زار
دوست می دارم تـو را افزونتــر از لیـلای مـجنون
دوست می دارم تـو را ازعمقِ جان،بی حدّ‌و مقدار
